de intensivist

Ik kijk naar een bejaarde dame met ongelofelijke veel verdriet. Verdriet om de situatie nu, maar ook om de situatie de afgelopen jaren. Verdriet om hoe ze haar zoon zag afglijden van iemand die het goed voor elkaar had in het leven tot iemand die niet goed voor zichzelf zorgt, drugs gebruikt, regelmatig in contact komt met de politie. ‘Het is zo’n ontzettend lieve jongen. Vol vertrouwen, goedgelovig, waardoor mensen misbruik van hem maken.’

We zitten hier samen in de familiekamer. Ik heb haar net verteld dat haar zoon, inmiddels 55 jaar oud, dood- en doodziek is door darmischemie. Zij heeft vertrouwen in een goede afloop en in God. Ze houdt zich wonderbaarlijk sterk, tot ze breekt.

‘Ik hou zo intens veel van die jongen. Vroeger, toen hij klein was, kon ik hem nog aan de hand meenemen. Nu kan ik er alleen maar zijn, een luisterend oor bieden, hopen dat hij beter voor zichzelf zorgt.’, fluistert ze nauwelijks hoorbaar.

Ik hoop met haar mee en voel me zo ontzettend machteloos. Haar verdriet en haar alleen-zijn raken me. De komende uren zal zij hopen en bidden, terwijl wij als team er alles aan doen om hem erdoor heen te trekken. Gelukkig is er familie onderweg, zodat ze het niet alleen hoeft te dragen.

Als moeder, van vier kleintjes die ik wel nog letterlijk aan de hand kan houden, kan ik mij haar machteloosheid enigszins voorstellen. Echt voorstellen kan ik het mij, gelukkig, niet.

Het komt vaker voor dat opname op de intensive care de uitkomst is van een jarenlange lijdensweg op sociaal en psychisch vlak. Triest voor de patiënt zelf, maar ook voor de soms inmiddels hoogbejaarde ouders. Ik denk dan vaak: ‘Het zal je kind maar zijn!’ Of zoals mijn eigen moeder zegt: ‘Als moeder heb je levenslang.’