de intensivist

24 december 2050

Nachtdiensten, niet mijn favoriet... Gelukkig heb ik van tevoren lekker geslapen en kan ik uitgerust de dienst in. Ook heb ik geen last van zombiewalking door mijn bioritme plugin. Dit was niet goedkoop, maar als upgrade in ons vak bijna van onschatbare waarde, tenminste als je naast de zestigurige opleiding per week nog andere zaken wil doen in virtual reality (VR). Gelukkig zijn reistijden verleden tijd en kan ik na het werk instant gaan genieten van mijn gezin of vrienden; of ik ga even sporten in de Himalaya. Laatst heb ik na het werk nog een tienurige peer support-sessie gegeven; niet iedereen blijkt om te kunnen gaan met de (virtual) reality.

Afijn, mijn collega staat al klaar en heeft de overdracht van de patiënten al geüpload in mijn zorgportal. Ik check even wat ik het komende uur kan verwachten en gelukkig hoef ik niet langs de hypers. Ik zeg mijn collega gedag en begin aan mijn ronde. Ik stuur een aantal MN’ers (mechanical nurses) op pad naar patiënten die AI geïdentificeerd heeft als potentieel bedreigd. Mijn opleider vindt ze maar niks en wil dat we zelf die patiënten gaan beoordelen, maar die komt uit een andere tijd. Ik kan mijn tijd wel beter gebruiken. Volgende maand een examen over de artificial bloedsomloop; een coole gadget die tijdelijk de functie van het endotheel overneemt bij sepsispatiënten. Helaas schijnt hij soms ook andere zaken over te nemen waardoor patiënten in VR blijven hangen.

Over opleiden gesproken, het schijnt dat vroeger een UP’er (ultra-physician) met je meeliep of je beoordeelde bij een handeling. Hoe weird moet dat zijn geweest, en hoezo was zijn/haar visie/mening wel correct? Gelukkig hebben we nu AIM (artificial intelligence medical) die de beste fellow selecteert voor de te verrichten handeling en hebben we de VMC (virtual medical competition) waarin we het tegen elkaar opnemen om de beste te worden. Je zou er toch niet aan moeten denken om een rookie bijvoorbeeld de IA (intubation assistent) te laten bedienen, stel je voor dat het fout gaat. Hoeveel fouten werden er toen wel niet gemaakt?

Huh? Wacht even, er komt een melding op mijn display; AIM meldt dat ze het artificial heart team gealarmeerd heeft voor een circulatoir arrest bij een 94-jarige demente patiënte die bekend is met hartfalen. Ze heeft een 63% kans om dit te overleven met een artificial hart. Dat is voldoende, de afkapgrens voor 90-plussers is momenteel 60%; blijkbaar hebben we weer wat ruimte in de overheidspods. Ik geef het door aan de chief MN. Hmmm, dat is wel ons laatste bed. Hoeveel zouden er nog komen vandaag? AIM maar even vragen welke patiënt als eerste weg moet. Mijn opleider zei dat UP’ers vroeger zelf beoordeelden of een patiënt wel/niet opgenomen werd. Bizar hè. Geen wonder dat er massaclaims kwamen en AIM ingezet werd. ’  Het is wel handig dat elke verzekerde heeft ingestemd met het gebruik van AIM. Waar baseert AIM haar besluiten op? Dat is classified, maar het schijnt van data te komen die vlak na de derde wereldoorlog verzameld is.

Ik ben gelukkig bijna klaar met het fellowship en mijn opleider is tevreden met mijn inzet en voortgang. Dat is prettig; AIM geeft aan wat ik nog beter moet doen, maar af en toe iemand die me een schouderklopje geeft zou toch ook wel fijn zijn. Misschien was dat oude opleiden met meester-metgezel toch zo gek nog niet? AIM geeft nu op mijn display aan dat ik na mijn dienst een twee uur durende reflectie moet volgen over mijn gedachtes. Dat is jammer, want mijn dienst zit er zo op en ik had me erop verheugd om mijn kids digitaal naar school te brengen. Nou ja, morgenavond zien we iedereen wel in Kerstland.

Een Groningse fellow